ALAS E ONDAS RENDIDAS E NACENDO

Sol maior,
as Illas fronte a fronte.
Sobreviven conformes
ao asalto do océano
e un gran bosque de pinos.

¿Cal é o sentido
deste pulo perpetuo
que a onda nos transmite?

Estar en desbandada,
primitiva conducta
de alguén que queda ceibe.

Liberdade e voo
son a mesma palabra.

Tempo de luz:
un recordo salvaxe,
un grito,
un navío.

Este poema é unha clara reclamación da liberdade para as mulleres, en contraste á situación anterior en que se atopaban nun plano secundario con respecto á posición dominante dos varóns. Esta composición pertence tamén a Tempo de ría.

Os elementos centrais do poema son as alas e as ondas, elementos femininos que gozan de absoluta liberdade. O propio título do poema dá conta da situación das mulleres “rendidas”, é dicir, en posición de submisión. Porén, as mulleres nacen agora, isto é, existen, comezan a súa vida: “nacendo”.

As ondas transmiten un impulso continuo, é dicir, as ansias de liberdade. Este é o sentido que queren comunicar e polo que o eu lírico se pregunta na segunda estrofa.

A seguir, trátase a liberdade das alas dos paxaros. “Estar en desbandada” é o que desexa o eu lírico, isto é, separarse para ser el mesmo sen necesidade de ninguén: “primitiva conducta / de alguén que queda ceibe”.

Na cuarta estrofa, a autora asocia claramente a liberdade con voar: “Liberdade e voo / son a mesma palabra”. Para rematar, na última estrofa, “Tempo de luz” fai referencia á sabedoría, que leva á liberdade.